Diccionario Lunfardo

El lunfardo es una jerga originada y desarrollada en la ciudad de Buenos Aires, capital de la República Argentina, y su conurbano, y de allí se extendió en no muchos años a otras ciudades cercanas como Rosario, en la provincia de Santa Fe, y Montevideo, en Uruguay, ciudades que vivían una situación sociocultural muy similar, debido en gran medida a la millonaria inmigración desde casi toda Europa, pero principalmente italiana y española ocurrida a fines del siglo XIX y principios del XX. En 1878 un artículo del diario La Prensa titulado El dialecto de los ladrones indicaba que en Buenos Aires había un nuevo modo de hablar y se enumeraban veintinueve palabras entre las cuales estaba precisamente lunfardo como sinónimo de ladrón; en 1879 el comisario Benigno Lugones publicó un artículo en el diario La Nación en el que también se daban ejemplos del léxico, entre ellos el primer verso lunfardo que se conoce:

"Estando en el bolín polizando/ se presentó el mayorengo/ a portarlo en cana vengo/ su mina lo ha delatado."

Así originariamente esta jerga era empleada por los delincuentes y pronto lo fue por la gente de las clases baja y media baja. Parte de sus vocablos y locuciones se introdujeron posteriormente en la lengua popular y se difundieron en el castellano de la Argentina y el Uruguay. Sin embargo ya a inicios del siglo XX el lunfardo comenzó a difundirse entre todos los estratos y clases sociales, ya sea por la habitualidad de su uso, porque era común en las letras de tango, o ambos motivos. La poesía en lunfardo, aunque con palabras "vulgares", supo tener un buen nivel artístico en las manos de Felipe Fernández "Yacaré" (quien se destacaba en 1915), Carlos Muñoz del Solar mucho más conocido como Carlos de la Púa, Bartolomé Rodolfo Aprile, el celebérrimo José Betinotti (conocido como "el último payador" porque en su tiempo se consideraba que no habría más ni mejor payador que Betinotti); Antonio Caggiano, el famoso Amleto Enrique Vergiati más conocido por su seudónimo de Julián Centeya, Roberto Cayol, Augusto Arturo Martini mucho más conocido por su chusco seudónimo de Iván Diez, Daniel Giribaldi, Alberto Vacarezza, el célebre letrista tanguero Pascual Contursi, Francisco Bautista Rimoli cuyo seudónimo era Dante A. Linyera, Héctor Gagliardi, Enrique Cadícamo u Horacio Ferrer.

Con el transcurso del tiempo varias de sus palabras han pasado a países vecinos como Chile, Paraguay y Bolivia, donde hoy es frecuente el uso de lunfardismos en varias áreas urbanas del país. También, y mucho más recientemente (desde la década de 1990) también en el Perú se usan algunas palabras lunfardas. Toda esta "exportación" de lunfardismos de Argentina, es debida a los muchos inmigrantes de dichos países radicados allí; y sobre todo, a la difusión del rock argentino y la cumbia villera, estilos musicales en los que frecuentemente se utilizan términos del lunfardo.

En Funes el memorioso, Jorge Luis Borges afirmó -exagerando irónicamente- que el lunfardo no es un auténtico argot: «Yo tengo la impresión de que el lunfardo es artificial. Que es una invención de Gobello... y de Vacarezza».

Fuente: Wikipedia

</div> <div jsname="WJz9Hc" style="display:none">คำสแลงเป็นคำแสลงที่มีต้นกำเนิดและการพัฒนาในเมืองบัวโนสไอเรสซึ่งเป็นเมืองหลวงของอาร์เจนตินาและชานเมืองและจากนั้นแพร่กระจายไปในไม่กี่ปีไปยังเมืองใกล้เคียงอื่น ๆ เช่นโรซาริโอ, ในจังหวัดซานตาเฟและมอนเตวิเด อุรุกวัยในเมืองที่อาศัยสถานการณ์ทางสังคมวัฒนธรรมที่คล้ายกันมากส่วนใหญ่จะอพยพมาจากเศรษฐีส่วนใหญ่ในยุโรป แต่ส่วนใหญ่อิตาลีและสเปนที่เกิดขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าและยี่สิบต้น ในบทความที่ชื่อ 1878 La Prensa ขโมยภาษาถิ่นในบัวโนสไอเรสแสดงให้เห็นว่ามีวิธีการใหม่ของการพูดคุยและจดทะเบียนยี่สิบคำในหมู่ซึ่งเป็นคำสแลงเช่นเดียวกับคำว่าขโมยใน 1879 กรรมาธิการตีพิมพ์บทความ Benigno Lugones ในหนังสือพิมพ์ La Nacion ที่ยังให้ตัวอย่างของคำศัพท์สแลงรวมทั้งบทกวีครั้งแรกที่เป็นที่รู้จักกัน:

"Being in Sheepshead minnow polizando / ถูกนำเสนอ mayorengo / ย้ายเข้าไปอยู่ในคุกมา / ได้ทรยศเหมืองของตน."

ดังนั้นอาชีพนี้ แต่เดิมที่ใช้โดยอาชญากรและเร็ว ๆ นี้มันเป็นคนของชนชั้นกลางต่ำและลดลง ส่วนหนึ่งของคำและวลีที่ถูกนำมาใช้ต่อไปในพื้นถิ่นและการแพร่กระจายใน Castilian จากอาร์เจนตินาและอุรุกวัย อย่างไรก็ตามตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ยี่สิบไปสแลงเริ่มที่จะแพร่กระจายในหมู่สังคมชั้นและชั้นเรียนทั้งโดยการใช้เป็นนิสัยเพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาในเนื้อเพลงแทงโกหรือเหตุผลทั้งสอง บทกวีในคำสแลง แต่ด้วยคำว่า "ไพร่" ที่ใช้ในการมีระดับที่ดีของศิลปะในมือของเฟลิFernández "Jacare" (คนที่ยืนออกในปี 1915), คาร์ลอMuñozเดแสงอาทิตย์รู้จักกันดีว่าคาร์ลอเข็ม Bartolome Rodolfo Aprile, ชื่อเสียงโด่งดังโจเซฟ Betinotti (หรือที่รู้จักในฐานะ "นักร้องล่าสุด" เพราะในช่วงเวลาของเขาที่จะได้รับการพิจารณาว่าจะมีการ payador มากขึ้นหรือดีกว่าที่ Betinotti); อันโตนิโอ Caggiano ที่มีชื่อเสียงเฮนรี่ Vergiati Amleto ที่รู้จักกันดีในนามของจูเลียน Centeya โรแบร์โต Cayol อาร์ตูโร Martini ออกัสที่รู้จักกันดีโดยปากกาชื่ออีวานน่าขำของเขาเดียซ, แดเนียล Giribaldi อัล Vacarezza ที่มีชื่อเสียงผู้แต่งบทเพลงแทงโก Contursi ปาสคอฟรานซิส Bautista Rimoli ปากกาที่มีชื่อเป็น Dante A. Linyera, Héctor Gagliardi เอ็นริเกCadícamoและ Horacio เรอร์

เมื่อเวลาผ่านไปหลายคำพูดของเขาได้ไปยังประเทศเพื่อนบ้านเช่นชิลี, ปารากวัยและโบลิเวียซึ่งปัจจุบันมีการใช้บ่อยของ lunfardismos ในเขตเมืองหลายประเทศ ด้วยและเมื่อเร็ว ๆ นี้ (ตั้งแต่ปี 1990) ยังอยู่ในเปรู lunfardo การใช้คำพูดบางคำ ทั้งหมดนี้ lunfardismos "ส่งออก" ของอาร์เจนตินาเป็นเพราะผู้อพยพจำนวนมากจากประเทศเหล่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นั่นและเหนือสิ่งอื่นใดเพื่อการแพร่กระจายของอาร์เจนตินาหินและสลัมคัมสไตล์ดนตรีที่มักจะใช้คำสแลง

ใน Funes memoirist, Jorge Luis Borges กล่าวว่าเกินคำสแลงกระแนะกระแหนไม่ได้เป็นคำสแลงจริง: "ผมมีความรู้สึกว่าคำสแลงเทียม นั่นก็คือการประดิษฐ์ของ Gobello ... และ Vacarezza '

ที่มา: วิกิพีเดีย</div> <div class="show-more-end">